Zwinkelszeggendagtegenkanga.nl

Terug in ons koude kikkerlandje. Vandaag sneeuwt het! Hier dan onze laatste dagen van onze fantastische reis!

Sydney, 30 november
Ik weet wel zeker dat wij het hier naar ons zin krijgen. Het begon al goed bij onze aankomst op Sydney Airport. De douaniers hebben geen problemen met al onze souvenirs, gemaakt van schelpen maar wel met onze laarzen, waaraan en beetje Nieuw Zeelandse aarde zit. “Wat zien-ik, zand?” Oh, oh, wat een schande! Annemiek en ik moeten onze boots uitdoen en meegeven aan de douanebeambten. Wij zijn al bang dat onze boots geconfisceerd worden maar na tien minuten krijgen we ze, keurig schoongemaakt, terug. Ik bedenk dat ik ze eigenlijk een fooitje moet geven voor deze opknapbeurt maar durf het niet.

In Sydney-stad zelf is het zo fijn om door de stad te wandelen, dezelfde stad, waar ik dertien jaar geleden mijn Australische avontuur begon. In onze koelkast ligt ons ontbijt voor morgenochtend al klaar, dus hoef ik de deur niet uit om boodschappen te doen. Het is al avond in Sydney en onze klok loopt twee uur voor (Nieuw Zeelandse tijd) dus we willen de meiden direct op bed leggen. We liggen allemaal op 1 kamer en Josien en Manouk zijn geheel over hun slaap heen. Zij springen op ons bed alsof het een kinderbungy is. Manouk dondert er twee keer vanaf maar wil in het algemeen zich meer dan twee keer stoten aan dezelfde steen. Josien en Manouk kunnen alleen in slaap vallen als het donker en rustig is dus gaan wij ook maar naar bed.

Sydney, zaterdag 31 december
Het was weer een woelige nacht. Manouk werd midden in de nacht wakker. Dat is geen wonder want er raast nogal wat verkeer voor ons hotel langs. We zitten dan wel op de 15e verdieping maar we horen de piepende remmen, het optrekken en de sirenes van de hulpdiensten heel goed. Manouk wil bij papa slapen. Om te voorkomen dat zij Josien wakker maakt leg ik haar bij mij. In haar slaap voert zij een complete Wooloomooloo tapdance uit. Een Wooloomooloo tapdance is een paar stevige trappen in de gevoelige streek van jongetjes, auw, auw. Als ik wakker word voel ik me als herboren (als een Wiener sängerknabe).

We genieten van een lekker ontbijtje en Josien en Manouk vinden het fijn om even televisie te kijken, na drie maanden geheelonthouding. Ik bied aan boodschappen te doen. Ik loop door de stad, de Pittstreet, de Castlereighstr, George street. Heerlijk om over dezelfde straten van dertien jaar geleden te lopen, ik voel me lekker. Ik doe boodschappen en met mijn twintig kilo aan boodschappen loop ik weer door al die bekende straten. Ze zijn niet bekend genoeg voor mij want ik verdwaal volledig. Met lamme armen kom ik weer terug op de hotelkamer. We gaan wandelen naar de Circular Quai, de havenplaats voor de ferryboten en toerboten. Het is gezellig druk hier. Er zijn enorm veel straatoptredens, van didjeridoo-trance tot mime-artiesten, we worden er enorm dorstig van.

In de middag bereiden wij ons in alle rust voor op oudjaarsavond. We willen graag het vuurwerk zien vanaf de botanische tuin, Mrs Macquirie point. Vanaf dit punt heb je een prachtig uitzicht op het Opera-House en de daarachter gelegen Harbour Bridge. De botanische tuin wordt afgesloten als er 25.000 mensen binnen zijn omdat het anders te druk is. Vorig jaar werd de tuin al om drie uur ’s-middags gesloten. We hebben eigenlijk weinig hoop nog binnen te komen want we zijn pas om vier uur wakker geworden uit onze voorbereiding. Nadat we onze picknick hebben ingepakt, onszelf hebben ingesmeerd met zonnebrand en andere tijdrovende zaken gaan we pas om 5 uur op pad. We mogen warempel nog binnen, nadat we grondig gecontroleerd zijn op bezit van alcoholische drank. Eenmaal binnen mogen we meteen weer in de rij om een roze armbandje te halen. Op vertoon van ons paspoort krijgen we dit bandje, zodat we niet opgepakt worden als we een biertje drinken in de botanische tuin. Wat een schapenvolk zijn die Aussies, altijd maar in de rij staan. Josien en Manouk hebben ook een roze polsbandje om. Geen bierbandje, maar een bandje met hun naam en het telefoonnummer van ons hotel, voor het geval we ze onverhoopt kwijt raken in deze drukte.

Daarna zoeken we een schaduwplekje op. Dat valt niet mee want ik denk dat er al 24.000 mensen in de tuin zijn. We claimen ons domein en genieten volop. Talloze mensen, die hier al van vroeg zitten te borrelen, zijn al aangeschoten en aangebrand (door de koperen ploert). Er lopen veel kreeften rond. Manouk krijgt het en paar keer op haar heupen en loopt weg, ver weg. Wij er achteraan. Als ik even een biertje ga halen moet ik weer in de rij. Op 25.000 mensen is er 1 biertent, waarin 8 mensen werken. Vier mensen nemen bestellingen aan en vier anderen maken met een theelepeltje de bierblikjes open, zodat je niet kunt hamsteren. Je mag overigens maximaal vier consumpties per persoon meenemen. Ik sta anderhalf uur in de rij voor drie biertjes!!! Had ik al gezegd dat het een schapenvolk is, die Aussies? Ongelooflijk, ik moest aansluiten in een rij van driehonderd meter lengte. Er valt in de wachtrij geen onvertogen woord. Het blijft gewoon gezellig, lekker keuvelen met medeslachtoffers. Daar kunnen wij Nederlanders wel iets van leren. Als ik terugkom meldt Annemiek me dat we misschien in de krant komen. Ze heeft een praatje gemaakt met een verslaggever van de Sun Herald.

De meiden doen het enorm goed. Ze maken er geen probleem van dat ze zo lang moeten wachten en spelen lekker met elkaar. In de lucht zijn vliegtuigen, die hartjes tekenen en teksten schrijven met rook (Turrific!). Om negen uur in de avond begint het kindervuurwerk. Vanaf een ponton, die voor de botanische tuin in de haven ligt, wordt prachtig vuurwerk afgestoken. De pijlen vliegen al in de lucht wanneer er nog wordt afgeteld, dus dit is een geslaagde generale repetitie voor straks (met fouten). Josien vindt de knallen maar niets. Zij staat en stukje voor ons op een kliko-bak en zoekt bescherming bij een buurvrouw die haar op de kliko bak heeft getild. Zodra het vuurwerk begint klimt Josien van de kliko in de armen van de buurvrouw. De buurvrouw heet Dale , is 53 jaar oud en wordt het nieuwe vriendinnetje van Josien. We worden door haar uitgenodigd op de derde januari. Zij zal ons (laten) ophalen. Vanaf het moment dat dit vuurwerk ontstoken wordt, klopt er een hart op de Harbour Bridge. Met licht- en geluidseffecten komt dit nogal levensecht over, heel indrukwekkend. Sydney heeft gekozen voor het hart als symbool voor deze jaarwisseling. Dat is goed gekozen want enige dagen geleden trokken de rechts extremisten nog de harten uit het lijf van de Libanezen op Bondi Beach. Hiervan hebben wij helemaal niets meegekregen, overigens. De boodschap van de liefde is hier op zijn plaats op dit mooie moment, in deze mooie stad. The place to be. Annemiek en ik zijn enorm blij dat we toch dit uitstapje naar Sydney hebben gemaakt voor de beroemde Sydney-jaarwisseling. Ik raak aan de praat met Dale. Zij is ook leerkracht. Josien vindt het maar niks dat ik zo zit te kletsen met haar vriendinnetje want zij wil tikkertje spelen met Dale. Dale heeft nu al een paar weken een paar Fransozen op bezoek. Michelle, haar Franse vriendin verkondigt echt de boodschap der liefde en brengt dat ten uitvoer ook. Zij helpt behoeftige mensen aan vervoer en of onderdak in haar eigen huis. Leuk mens, die Michelle.

Josien en Manouk zijn er nog best aan dus blijven we tot de klapperrrrr van de avond, het nieuwjaarsvuurwerk. Dit is onvergetelijk en onbeschrijfelijk mooi. Het begint met vuurwerk vanaf de Harbour Bridge, allemaal vuurwerk in de vorm van harten. Daarna gaat het los vanaf de pontons in de haven en aan het eind wordt er een zee van kleuren vanaf de brug ontstoken. Het hart verandert steeds van kleur en is prachtig. Josien zit nu bij mij op mijn nek en vindt de knallen nog steeds eng. Zij blijft onafgebroken naar het hart kijken, alsof ze in trance is. Zij vindt het ook prachtig. Manouk is net in slaap gevallen dus die mist het schouwspel. Dit is het moment, dat Annemiek en ik het begin van onze relatie vieren. Dat is nu al 15 jaar geleden. Om dat hier in Sydney te mogen vieren………

Na het vuurwerk loopt iedereen rustig de botanische tuin uit. Sommigen moeten nu nog uren door de stad banjeren om thuis te komen, overvolle bussen, treinen, weer lopen naar huis. Wij zijn na een half uurtje lopen al bij ons hotel en leggen de meiden in bed. Nu is het tijd voor ons om ons 15-jarig samenzijn te vieren, we laten de (kroon-)kurken knallen op het terras en genieten van het uitzicht op de wandelende massa. Deze dag, dit evenement in deze plaats is een mijlpaal in ons leven. Deze reis, ……(veel te veel)….euro. De Champagne, …(veel te weinig)....euro (om lekker te zijn). Dit moment…….onbetaalbaar.

Sydney, zondag 1 januari 2006
We slapen lekker uit en doen het extreem rustig aan. De meiden kijken een beetje tv in de ochtend. We hebben niet veel plannen voor vandaag, slechts bijkomen van gisteren. Als we een voet buiten het hotel hebben gezet weten we dat we geen illusies hoeven te koesteren wel iets te ondernemen vandaag. Het is vandaag 45 graden Celsius in Sydney, de op 1 na hoogste temperatuur ooit gemeten hier. Als we over straat lopen wordt al het vocht uit je lijf getrokken door een verzengende hitte. Vanuit de zijstraten komt een bulderende hete föhn in je gezicht, waardoor mijn ogen drooggeblazen worden. Bloedverziekend heet hier. We lopen een winkeltje binnen en kopen de Sun Herald. En ja, hoor we staan er in!
Dutch couple Annemieke and
Ard Zwinkels brought their two
young daughters, Manouk, 2, and
Josien, 6, to see the fireworks.
“Today is our 15th anniversary
of being together and what better
way to celebrate than under that
big love heart,“Annemieke said

Ook Dale en Bruce staan erin. Lachen, hoor, een mooi souvenir!
We lopen naar de Darling Harbour en maken daar een ritje met het toeristentreintje. Dat is beter dan lopen. We slaan nog een paar souvenirs in en gaan snel weer terug naar de hotelkamer. Hier gaan we chillen in de airco. ’s-Avonds is de temperatuur iets gezakt of kunnen we er beter tegen en we gaan picknicken in het park tegenover ons hotel. Als Manouk een paar keer is weggelopen van de picknick vinden we het welletjes en zoeken onze kamer snel op. Mooie, hartverwarmende dag vandaag.

Sydney, maandag 2 januari
Ha, vandaag gaan we de beroemde Blue Mountains bezoeken. We worden in de trein op weg naar die bergen al goed in de stemming gebracht met een ongelooflijke Danish Blue kaasgeur. De man in de bank achter ons meurt een uur in de wind (en anderhalf uur lang in onze trein). Iedereen in onze wagon ruikt onwillekeurig aan zijn of haar oksels of hij / zij vanochtend niet zijn deo is vergeten. Ik verkondig de waarheid in het Nederlands, hopend dat de wagonskunk niet zijn roots in Nederland heeft liggen. Ik heb in Parijs nog wel eens problemen gehad met mijn eerlijkheid. Toen ik zei dat de schilder op Montmartre zijn model veel mooier schilderde, dan zij in werkelijkheid was, zei een stem achter mij: “Dank je, dat is mijn vrouw”, maar dit terzijde. Iedereen in de wagon krijgt een lesje in de liefde, want de wagonskunk heeft een vrouw die deze stank trotseert, ongetwijfeld uit liefde voor hem. We zitten twee uur in de trein en stappen uit in het lieflijke plaatsje Katoomba, midden in de Blue Mountains. Het vervelende is, dat de mist op kwam zetten, in het laatste stukje van de rit. We hopen dat er nog iets te zien zal zijn van de Blue Mountains en de three sisters. De three sisters zijn drie bergtoppen en over deze bergtoppen is een prachtig Aboriginalverhaal gemaakt. Als we straks de Prachtige Three sisters zien, zal ik het verhaal uit de doeken doen. De mist, die op kwam zetten tijdens de treinrit, is gelukkig weer weg. We kopen kaartjes voor de toeristische bus voor de Blue Mountains. We gaan eerst naar het Imax theater om een grootbeeldfilm over de Blue Mountains te bekijken. Vijf jaar geleden is hier in de Blue Mountains een prehistorische boom gevonden. De plek van deze boom wordt zorgvuldig geheim gehouden, de filmploeg is er geblinddoekt naartoe gebracht. Het is een leuke, indrukwekkende film over het behoud van dit stukje ongerepte, ontoegankelijke natuur, op een steenworp afstand van de grote stad. We zien prachtige beelden van de Blue Mountains en de Three sisters. Dat wordt genieten straks, als we ze in het echt zien.
We lopen rustig naar de busstop. Potdoossie, de mist komt weer opzetten. Dat ziet er niet rooskleurig uit. We rijden door een dikke mist door de Blue Mountains, we zien geen hand voor ogen. Volgens de toeristische buschauffeur zijn er vele mooie uitkijkpunten langs de route, we zien er alleen niets van. Hij zegt telkens: “En hier passeren we dat en dat uitkijkpunt, van hieruit zou je een prachtig uitzicht hebben als er geen mist was”. Het begint lachwekkend te worden. We stappen uit bij een watervalletje. Dat is zowaar nog te zien ook door de mistflarden heen. Daarna rijden we door naar het uitkijkpunt van de three sisters. Vele wachtenden hebben zich hier verzameld, in de hoop dat de mist optrekt. Maar niets van dat al, de mist blijft hangen. Mensen kijken elkaar meewarig en een beetje lachend aan, allen slachtoffers van hetzelfde natuurfenomeen. We ontmoeten een jongen, die naast ons zat tijdens het vuurwerk in Sydney, over toeval gesproken. We hebben niet met hem gesproken toen maar wel met zijn zus en zwager. Er staan overal borden opgesteld met platen van het prachtige uitzicht dat we hadden kunnen aanschouwen. Ja, wrijf het er maar eens lekker in! Gelukkig hoef ik nu niet het Aboriginalverhaal van de three sisters te vertellen.

We lopen terug naar het dorp want de bussen rijden niet meer. We gaan lekker eten in een restaurantje. Na het eten is de mist warempel opgetrokken. Het is wel laat maar we willen toch wel heel graag de three sisters zien dus lopen we weer naar het uitkijkpunt. Nou aan onze gymnastiek van vandaag komen we wel, alweer drie kwartier lopen. Als we aankomen bij het uitkijkpunt blijkt dat de mist wel opgetrokken is uit het dorp maar niet uit de vallei, er is nog steeds niks te zien. Sjonge Het Is Treurig! We bellen nu een taxi, laten ons terugrijden en stappen teleurgesteld in de trein voor onze twee uur durende treinrit terug naar Sydney. Gelukkig zit er nu geen stinkdeken meer in de wagon. Wel een heel leuk ventje, samen met zijn moeder en haar vriend. Hij is vier jaar oud en kan alle talen spreken, Kookaburrataal, krokodillentaal, enzovoorts. We gaan hem overhoren en hij spreekt zijn talen uitstekend. We liggen krom van het lachen. We zijn veel te laat weer thuis maar we hebben een veelbewogen dag (letterlijk) achter de rug.

Sydney, dinsdag 3 januari
Na een zeer korte nacht staan we om half acht weer klaar om opgehaald te worden door Bruce, de man van Dale, die we tijdens de oud-op-nieuw viering in de Botanische tuin ontmoet hebben. Bruce heeft de Fransozen op het vliegveld afgezet en op weg terug naar zijn huis haalt hij ons op. We rijden naar een dierentuintje, dicht bij zijn huis. Josien krijgt voor het laatst in een hele tijd de kans om koala’s en kangoeroes te aaien. De troetelkoala heeft er vandaag geen zin in. Josien staat voor in de wachtrij en kan hem nog aaien maar kinderen na haar hebben pech. De koala loopt weg over de rand van de aaiplek, de wachtrij volgt hem een paar rondjes lang. We laten deze polonaise voor wat hij is en lopen door langs alle veldjes en kooien en genieten van alle leuke, rare dieren, die hier in Australië voorkomen (ook hier is er weer geen platypus te zien). Het is ook weer prachtig weer, mooi zonnetje en lekker warm. Na de dierentuin rijden we door naar het huis van Dale en Bruce. Hun zoon Jesse is voor de feestdagen uit Canada overgekomen. We gaan lekker zwemmen in hun zwembad, Josien en Jesse spelen gezellig samen met de duikstokjes. Het is supergezellig. Manouk zwemt ook als een waterratje. Zij klimt telkens uit het zwembad en springt er dan weer in, leuk doch vermoeiend spelletje. Natuurlijk nemen wij ook een duik, het is ongeveer 40 graden Celsius.

We gaan gezellig lunchen in een restaurantje. Jesse en Josien kunnen het heel goed met elkaar vinden, ondanks de taalbarrière. Jesse is een ongelooflijk aardige jongen. Hij is zeventien jaar oud, zit in Canada (Toronto) op de balletuniversiteit en is geen homo (-fiel, wel sapiens). Hij wordt niet eens boos op zijn moeder, die telkens weer verhalen vertelt van hoe lief hij wel was in zijn jonge jaren, en welke stomme fouten hij toen maakte. Hij hoort het allemaal aan met een lach op zijn gezicht. Onvoorstelbaar. Als puber zijnde is dat toch wel het laatste waarop je zit te wachten. Manouk is in slaap gevallen. Het is heel gezellig, dat het opgediende eten nergens naar smaakt nemen we voor lief.

Na het eten rijden we naar het huis van Dale en Bruce. Bruce gaat naar bed en Dale brengt ons en Jesse naar Manly. Jesse heeft op Manly Beach afgesproken met zijn vrienden en wij willen de veerboot nemen van Manly naar Sydney haven, dat is een prachtig boottochtje. Jesse krijgt nog een uitbrander van zijn moeder. Als hij zich vanmiddag niet elk half uur insmeert met zonnebrand krijgt hij een pak billenkoek van haar (een paar dagen geleden was hij verbrand op het strand). Dale rijdt als en gek, constant foeteren op medeweggebruikers en aanverwante artikelen.

Na een kort maar hevig afscheid (Dale had haar auto neergezet op de meest verboden plek van Manly) struinen we lekker door Manly. Er zijn veel leuke winkeltjes en een prachtig strand. Ik bedenk me dat ik nog geen nieuwjaarsduik genomen heb en we gaan naar het strand. Josien, Manouk en ik gaan de zee in terwijl mama de winkeltjes bestormt. We mogen niet buiten de vlaggen van de lifeguards komen. De lifeguards kunnen je niet beschermen tegen kwallen- of haaienbeten maar ze kunnen je wel snel uit het water halen (in welke toestand dan ook). Josien wordt ook nog een keer teruggefloten. Het is heerlijk, de zon schijnt, het water is lekker warm en er zijn veel mooie …… (mensen). Een fantastische nieuwjaarsduik.

Dan volgt ons laatste avondmaal down under. Ik eet weinig anders zal ik het letterlijk bezuren in het vliegtuig (maagzuur en flatulentie). Snik snik, onze laatste nacht van deze prachtige reis. Nog even en we zitten weer in het donker en de kou, maar gelukkig ook in de warmte en gezelligheid van onze vrienden en familie (slijm, slijm, ligt het er te dik bovenop?).

Sydney, woensdag 4 januari
We zijn om tien uur klaar met het inruimen van tassen en koffers, boogie-board en rugdrager (gestart om 7 uur). We kunnen alles nog even stallen in het hotel en lopen voor de laatste keer de stad in, nog even afscheid nemen. Ik wil graag nog even wandelen door Kings Cross, de rosse buurt van Sydney. Dertien jaar geleden heb ik in deze wijk in een goedkoop hotelletje (backpackers) gezeten. Die backpackers heette “The jolly swagman” en ik wil kijken of die er nog staat. Annemiek en Josien willen op de valreep nog even inkopen doen (souvenirs). Ik loop met Manouk naar de Kings Cross. Wat een gezellig wijkje is dit toch, veel backpackers, veel goedkope hotelletjes en goedkope rotzooiwinkeltjes. The jolly swagman (de vrolijke zwerver) bestaat nog steeds maar is danig verbouwd. Jeugdsentiment!

Ik wil, als voorbereiding op de vliegreis van 24 uur even een Chinese nek- en schoudermassage. Dat kan hier gewoon op straat, hoef je geen afspraak voor te maken. Ik zet Manouk even neer in het massagesalonnetje en ga op de massagetafel liggen. Manouk is heel lief aan het spelen. Ik hoor niets dus zal het wel goed gaan, denk ik. De Chinese ex-kampbewaakster knijpt, duwt en trekt de knopen uit mijn schouders en gaat niet zachtzinnig te werk. Ineens hoor ik een hoop commotie. Manouk was heel lief aan het spelen, maar dan wel met de vissenkom. Als de collega de vissenkom uit haar handen pakt en terugzet op de tafel wordt Manouk heel boos en rent de straat op. Ik erachteraan op mijn blote voeten. Als ik terugkom, betaal ik en wil weggaan maar de Chinese vrouw wil haar massage (en mij) afmaken. Ik mag nu gaan zitten en ze gaat vrolijk door met haar folteringen. Langzaamaan trekken de knopen weg uit mijn schouders, maar de reden, dat die knopen erin zitten, zit op mijn schoot. Manouk wordt ongeduldig dus stappen we maar eens op. We moeten ons trouwens haasten want anders zijn we te laat bij het hotel terug.

Op de terugweg zie ik nog een tweedehands boekenwinkeltje en kan mezelf weer niet inhouden. Ik koop een paar boeken en krijg tips vor een paar andere hilarische Australische boeken. Ik moet nu echt rennen om geen ruzie met Annemiek te krijgen. Als we bij het hotel zijn moet ik nog even de getipte boeken halen in de boekhandel.

Gelukkig als een kind keer ik terug van mijn boekenjacht (ik moet weer rennen, vliegen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, natuurlijk). We bellen een taxi en rijden naar Sydney Airport. We zijn gelukkig goed op tijd dus geeft het niet dat we weer uren in verscheidene rijen moeten staan. We hebben nog even tijd om onze Aussie dollars op te maken. Dan is het alweer tijd om in te stappen. Onze reis is zegmaar voorbij. Kon ik ons maar naar Nederland terugzappen in plaats van 24 uur in het vliegtuig. Nou ja, geen chocolade voor Manouk en goede tekenfilms zorgen hopelijk voor een voorspoedige terugreis.

Er is vrij veel turbulentie (en flatulentie) onderweg. Dat is lastig want Manouk heeft weinig zin om in de gordels te zitten. Op Hong Kong airport moeten we nog anderhalf uur wachten voordat we verder mogen naar Schiphol. Dat is precies genoeg tijd om Manouk kwijt te raken en weer terug te vinden. Als we weer thuis zijn gaat die volledig in de heropvoeding, neem ik mezelf voor. Manouk slaapt een paar uurtjes en haalt in 1 nacht haar hele achterstand in televisiekijken van de afgelopen drie maanden in, een tekenfilmmarathon. Ze zit schaterlachend te kijken naar Goofy, Mickey en Donald Duck (eigenlijk moet ik zeggen: we zitten schaterlachend te kijken…, ik geniet mee).

Ergens in de lucht, donderdag 5 januari
We vliegen over Ulaanbaatar, Jekaterinenburg, Nizjni Novgorod, Riga en Hamburg. Ik houd de vluchtinformatie goed bij en tel de minuten tot aan de landing één voor één af. Dan eindelijk, na een geslaagde landing, stappen we uit in Nederland. Na de douane en bagageclaim lopen we door de poortjes. Erik, mam en Hans-Peter wachten ons op, Erik heeft een welkom thuis-bord met onze namen erop. WE ZIJN WEER THUIS. We zijn zo blij dat we deze reis hebben kunnen maken. We zijn ook enorm blij weer terug te zijn en onze geliefden in de armen te sluiten (ja sorry hoor, ik schrijf dit een maand na dato en wordt er een beetje sentimenteel van). We rijden terug naar huis. Ons huis is prachtig versierd. We voelen ons er echt thuis. Nu meteen in bed, bijkomen van de vlucht.


Den Hoorn
In Den Hoorn is alles als vanouds. We doen er wel lang over als we een boodschapje moeten doen. Heerlijk beppen met iedereen.

Ik had vanuit Australië een mailtje naar Erik gestuurd om door te geven dat wij op 8 januari in Nederland maar eens een (alternatieve) nieuwjaarsduik moesten nemen. Dat vond hij toen een goed idee. Toen we in Nederland waren hoopte ik dat Erik het bewuste mailtje al vergeten was maar dat was natuurlijk ijdele hoop. BRRRRRRRT! Ook in Nederland kun je veel stupide dingen beleven als je maar de juiste vrienden hebt. Ik gun iedereen vrienden, die het beste in hen boven halen. Ondernemende karakters uit onze vriendenkring (in Nederland, Costa Rica, Equador en Canada) hebben ons geïnspireerd deze reis te ondernemen. Dank jullie wel!

Ook alle mensen, die een reactie hebben geplaatst op de site wil ik hartelijk danken. Jullie zorgden ervoor dat ik het leuk bleef vinden (veel van) mijn avonden te vullen, zittend achter de laptop. Over tien jaar of zo zal ik dit met plezier weer eens teruglezen. Josien en Manouk zijn dan pubers dus waarschijnlijk denk ik dan: “Oh oh, wat waren die meiden toen lief en gehoorzaam” (hopelijk denk ik daar direct achteraan: … en wat zijn ze nu nog steeds lief en gehoorzaam” Ha, ha, ha).

Toedeledokie,
Ard, Annemieke, Josien en Manouk