Kerstgedachten en Christchuch

Dunedin, vrijdag 23 december
We doen het wel heel rustig aan. Dat moet ook wel want de regen komt van alle kanten op ons af, van boven, van de zijkant en zelfs van onder, lijkt het. Drijfregens, niet te zuinig. We willen er nog even tussenuit, de meiden even laten bewegen en gaan dan maar lunchen in de Mac. Josien en Manouk mogen spelen in de overdekte speelplaats. Zij komen hieruit met natte voeten en achterwerken, want het is niet zo goed overdekt. We zitten de hele dag in de keuken, het internetcafé, de Mac of ergens anders binnenshuis. Vooral in de keuken is het gezellig en knus. Op de spaarzame momenten, dat het droog is, stapt Josien direct op haar fietsje en gaat toeren over de camping. Zij geniet op de fiets. Annemiek en ik gaan lekker samen kruiswoordpuzzelen.

We hoeven niet te veel te doen overdag want we hebben al een avondprogramma. We gaan in de avond naar het schiereiland om pinguïns te zien. Hier zijn nestingsplaatsen van de zeldzame, bijna uitgestorven geeloogpinguin. Er is een boer die ze een beetje helpt door vijanden weg te houden en begroeiing aan te leggen op zijn land. We genieten weer van het prachtige uitzicht, het is zwaar bewolkt maar het regent niet meer. Ik waai hier wel uit mijn verschoning. We krijgen eerst pinguïnles, heel interessant. Daarna gaan we pinguïns spotten. De boer heeft allemaal loopgraven aangelegd en die overspannen met schaduwdoek, zodat wij de pinguïns niet te veel afschrikken. Er zijn ook enkele uitkijkplaatsen. We zien hoe een jong gevoed wordt door de moeder (of vader). Als je nu zit te eten, stop je boterham even weg of stop met lezen. De pa of ma kokhalst het eten, vis of krabbetjes op en het jong trekt de half verteerde voedselbrokken uit de keel. Eet smakelijk! De jongen zijn na enkele maanden al bijna even groot als de ouders en zeker zo dik. De ouders zien er haveloos, uitgeput en verwaarloost uit. Na drie maanden voeden is het uit met de pret en moeten de jongen het zelf maar uitzoeken. Ze zijn vet genoeg dus kunnen ze wel een paar ontberingen lijden, totdat ze het jagen zelf onder de knie hebben. Leuk hoor, eindelijk zien we dan pinguïns, eigenlijk nog niet in het wild maar wel echt genoeg voor ons. Er zijn nog 4000 geeloogpinguins over op de wereld. Die nestelen aan de Zuidoostkust van Nieuw Zeeland en nog enkele zuidelijker gelegen eilanden. Ik heb het idee dat Manouk de film over pinguïns leuker vindt dan de echte. Josien en Manouk gedragen zich gelukkig voorbeeldig en maken niet teveel herrie want daarmee jaag je de pingu’s ook weg. Aan ons zal het niet liggen als hier later alle pinguïns weg zijn. Na deze leuke en interessante rondleiding rijden we nog een stukje door naar de albatroskolonie, op de punt van het Dunedin schiereiland. We zien een heleboel vogels vliegen hier en een paar hiervan zullen toch zeker wel albatrossen zijn. “I flip the bird at all these birds”.We gaan op tweede kerstdag maar eens een bezoekje brengen aan het albatroscentrum, en moeten we betalen om te weten welke vogels nu eigenlijk albatrossen zijn. We eten onze avondboterham met veel smaak op en rijden via een bochtig weggetje langs de zee weer terug. Annemiek wil dat ik hier een (voor haar) veilige snelheid van 10 km/uur ga rijden en ik heb juist even zin om te gaan sporten. Die interne conflictjes ook, we kunnen er geen genoeg van krijgen. Over conflicten gesproken. Elk stel weet zeker dat het hen niet zou lukken om zonder ruzie drie maanden op stap te zijn, zoals wij. Zoals wij? Vergeet het maar. We kibbelen continue, afgewisseld met snauwpartijen, waarin we elkaar voor rotte vis uitmaken. Ik zet dat gewoon (tot nu toe) niet in het reisverslag. Belangrijkste redenen voor ruzies zijn meestal het kaartlezen van de partner, maar Annemiek is daar enorm goed in. Ik moet dus naar andere redenen zoeken om de rock ’n roll op te starten.

Dunedin, zaterdag 24 december
Laatste dag voor eerste kerstdag vandaag. Het weer is alweer goed opgeknapt en Josien racet alweer over het park met haar bike. Na het ontbijt duiken we de stad in voor een wandeling. Na de lunch (picknick in speelparkje met leuke spelendingetjes, ook voor papa en mama) gaan we naar het Otagomuseum. Dit is een enorm groot stadsmuseum, gratis toegankelijk en enorm leuke exposities. We krijgen een boekje bij de ingang met zoekopdrachten. Alle dieren van de dierenzaal (opgezet, het lijkt de achterkamer van de hospita van Roald Dahl wel) hebben een brief aan de kerstman geschreven maar Rudolf het rendier is over de brieven gelopen dus zijn de namen uitgewist. Of de kinderen (Josien, pa en ma) de kerstman kunnen helpen om uit te zoeken wie welke brief geschreven heeft. We hebben gelukkig de antwoorden al gekregen van de informatiejuffrouw, want uit sommige brieven komen wij echt geen wijs worden. Dit is wel een leuke opdracht en Josien staat te springen bij elke goede (of foute) oplossing. We zijn net voor sluitingstijd klaar met het boekje en Josien krijgt, als dank voor het helpen van de Kerstman, een lollie en een diploma. Haar dag kan niet meer stuk, en we hebben nog zoveel leuks te doen.

We gaan naar de Presbyteriaanse kerk om kerstliedjes te zingen en de kerstavondmis te volgen. De priester heeft zich verkleedt als Otago-boertje en vertelt het kerstverhaal vanuit de optiek van een herdertje van 2000 jaar geleden. Ook verdeelt hij de kerk in 3 partijen: de boyraisers, de firemen en de mister Whoopy’s (Mister Whoopy is van de ijslolliereclame en heeft een bekende reclametune). Wij zitten in het deel van de boyraisers. Hij vertelt het verhaal supergrappig en onorthodox (Waar houden boeren niet van? Juist ja, belasting betalen. Toen wilden ze dat al helemaal niet want ze moesten het afdragen aan een regering die ze niet wilden, De Romeinen). Hij roept telkens: En wat vinden de boyraisers daarvan? En dan moeten wij grommen. En wat vinden de firemen ervan? (wheewheewhee) en wat zegt Mr Whoopie daarvan? (ta-tadaa-tadadaah). Er worden ook (vrij moeilijke) kerstliedjes gezongen. Annemiek zou het liefst voor het zingen de kerk uit zijn maar ik wil graag doorgaan tot het eind. Josien, Manouk en alle andere kinderen in de kerk mogen naar voren lopen om de kerstbomen op het altaar te versieren. In ruil voor de versiering (die kregen zij bij de ingang) krijgen zij een zuurstok in de vorm van een wandelstok (wandelzuurstok). Dit draagt zeker bij aan een vredige kerstgedachte (bij mij) want met een volle mond zit Manouk tenminste niet door de kerk te gillen. Na de kerk feliciteer ik de dominee met zijn succesvolle, leuke show. In het echt komt hij erg verlegen op mij over. We gaan naar huis en genieten van een heerlijk kerstavonddiner (bloemkool, aardappels en een gehaktbal)

Dunedin, Eerste Kerstdag 2005
Wat een prachtige, serene dag vandaag. Er is in heel Dunedin helemaal niets te doen dus kan er ook niets mis gaan. We lopen als Adam en Eva (en kinderen) in dunEden, maar dan met kleren aan want het is koel en het regent weer lekker. De stemming op de camping is timide, terughoudend. Mensen wensen elkaar soms niet eens een vrolijke kerst. Ik geloof dat er veel heimweepatiënten rondlopen vandaag. In de ochtend geeft Manouk een prachtig pianorecital. Ik dacht dat Kiwi Soerabaja aan de piano zat maar het blijkt Manouk te zijn. Het klinkt prachtig, totdat zij merkt dat er veel meer geluid gemaakt wordt als ze de pianoklep op de piano laat knallen. Haar concert wordt snel beëindigd door papa, waarna Manouk haar vocale kunnen demonstreert (Auw! Mijn oren). Manouk zoekt telkens weer de piano op, zij heeft er schik in

Ik breng ‘s-middags, samen met Manouk, de kerstgedachte ten uitvoer en ga heerlijk slapen. In de tussentijd gaan Annemiek en Josien lekker knutselen. Ze maken ook kennis met een positivo goeroe, die op lithium(-batterijen?!) loopt. Hij zegt dat de mensheid overgenomen wordt door de chips en dat we allemaal robots of cyborgs worden. Als het ons overkomt moeten we maar contact met hem opnemen, dan komt het helemaal goed. Nu even het toetsenbord doorgeven aan Annemiek om te verifiëren of ik het verhaal goed samengevat hebt. Annemiek: Ja, zoiets was het wel. Erg vaag en in het Nieuw Zeelands (erg snel), dus lastig te volgen. Het verhaal over de chip in je hand, daar werd ik niet vrolijk van. Maar zijn motto was: Don’t worry, be happy, and when it comes so far: contact me. Volgens mij ben ik z’n emailadres al weer kwijt.
De lithiumgoeroe heeft een heel leuke dochter van 8 jaar, Rita, en Josien heeft eindelijk een leuk speelkameraadje gevonden. Het klikt goed tussen die twee, tussen de buien door spelen ze heerlijk in de speeltuin.

Annemiek en ik wisselen onze goede kerstvoornemens uit en genieten van elkaars gezelschap, humor en plagerijtjes. Ons kerstdiner is heel speciaal met kaarsjes. Laat in de avond komen we er achter dat we nog een leuke, romantische kerstfilm op dvd bij ons hebben, Love Actually. Hiervan genieten we tot diep in de nacht. Kerstmis in Dunedin, onvergetelijk. We zullen blij zijn als we de kerst volgend jaar weer met familie en vrienden kunnen vieren.

Dunedin, maandag 26 december
Josien speelt met Rita in de speeltuin. We nemen Rita en Katie, haar oma (moeder van de goeroe) mee naar het Otagomuseum want ik wil dolgraag naar de techniekexpositie. Op weg naar het museum zetten we Katie af want die heeft haar duim gekneusd aan een stoel (kneuzerig verhaal). In het museum gaan de meiden eerst een boekje invullen over pacifische culturen. Dit waren vroeger echt geen pacifistische culturen. Zo gaat de expositie bijvoorbeeld over de headhunters in Nieuw Guinea. Interessant om te lezen hoe zij elkaar vroeger een kopje kleiner maakten. Hun hele cultuur was ingericht op het verzamelen van hoofden, wapens, kleding, kunst, alles. Als Willibrord Frequin dit museum maar niet bezoekt, hij zou er meteen een nieuwsitem van maken. De meiden gaan daarna knutselen. Ze maken een mooie slangenmobile van papier (inmiddels al gesloopt door Manouk). Daarna gaan we naar discovery-world, de techniek- en ruimtevaartexpositie. Superleuk. Manouk rent op en neer over de voetstappiano. Er zijn enorm veel spelletjes, die met techniek te maken hebben, de meiden hollen van item naar item en proberen alles uit. Ik speel nog een paar potjes luchthockey met Rita en verlies beide. Luchthockey is niet helemaal hetzelfde als luchtgitaar spelen, maar wel minstens even leuk, vind ik. De ruimtevaartexpositie is ook heel leuk, ook hier zijn veel gave doe-dingen, zoals een Mars-explorerwagentje) met afstandbediening besturen of een simulatie van een vlucht door de ruimte om een satelliet te repareren. Wel, als astronaut ben ik niet in de wieg gelegd, ik heb tien keer geprobeerd om bij de satelliet te komen maar ik botste er te hard op (dood) of ik vloog te ver van het ruimtestation en zou eeuwig in de ruimte hebben rondgezweefd. Er staat in de techniekhal ook een computer met gratis toegang tot het internet, dus ik heb geen kind aan Annemiek, terwijl ik van ding naar ding ren. Helaas, aan alles komt en eind, we pakken onze biezen en gaan terug naar de camping om warm te lunchen.

Na de lunch gaan we weer naar het schiereiland, dit keer om de albatrossen te zien. We bezoeken het albatros-informatiecentrum en krijgen veel interessante informatie over albatrossen. Ik kende albatrossen slechts van de vriendelijke vogel van de tekenfilm De Reddertjes, in het echt zijn ze minder leuk maar wel supergoeie vliegers. Als ze op de zuidelijke Oceaan zitten, leggen ze gemiddeld ongeveer 500 kilometer per dag af. Ze komen dagenlang niet op de wal. Dat is maar goed ook want de landing van die vogels ziet er potsierlijk uit (net als in de film…). Na de albatrossen hopen we nog de landing van de blauwe pinguïns te zien maar deze komen pas heel laat, lang na kinderbedtijd, dus die missen we (weer). Dit was en superleuke, leerzame dag.

Dunedin, dinsdag 27 december
Vandaag moeten we van Dunedin naar Chrischurch rijden, een grote afstand. Eerst moeten we Josiens fietsje naar de verhuur terugbrengen, maar waar is dat ding? Ik had hem gisteren bij de gebouwen neergezet en nu staat hij er niet meer. Ik zoeken, niks. Dan even vragen bij de receptie en gelukkig, de eigenaar wilde niet dat de fiets gestolen zou worden en had hem meegenomen. We leveren de fiets in en gaan op pad. Hoewel het mij supercool lijkt, durf ik het niet aan om over het steilste straatje ter wereld te rijden dus mis ik weer een klapstuk in mijn vakantie (1 kapot autosnoer en 1 ster in mijn ruit is genoeg schade, dacht ik zo). Ik rij met pijn in het hart om wat ik heb laten schieten naar Moeraki om pinguïns en zeehonden te bezoeken. Het vlot lekker, we kunnen flink doorkarren. In Moeraki nemen we het gravelpad naar de vuurtoren. We lopen op 1 meter afstand van een geeloogpinguin, die zit te broeden. We maken ook nog een leuke wandeling naar een robbeneiland. Er zijn hier talloze zeehonden in het water en op de rotsen. Het is mooi weer aar er staat veel wind. We lunchen in Moeraki en zien een echte pennen(s)likker. Het is een meeuw met een pen door zijn hals. Het blijkt dat dit dier vier jaar geleden is beschoten door één of andere malloot. De meeuw leeft nog steeds en vliegt vrolijk rond. Hij heeft duidelijk een (pennen-)streepje voor op andere meeuwen want hij krijgt veel voer toegeworpen.

Na de lunch rijden we een paar kilometer verder naar de Moeraki Boulders, grote knikkers in zee. De boulders (=keien) zijn bijna volmaakt rond en niemand heeft een verklaring kunnen vinden hoe ze ontstaan zijn. Er zijn keien met en diameter van 2 tot 3 meter. Ze zijn hol en bestaan uit vele puzzelstukjes. Ze liggen in de aarden wal, die de kust vormt bij Moeraki. Door de wind en de zee worden de keien blootgelegd en ze rollen in zee. Hier zorgen de golven er voor dat ze uiteen vallen. Daarna rijden we door naar Christchurch. Annemiek is niet te genieten en zit op me te snauwen. Ik heb, na een dagje rijden ook een behoorlijk kort lontje en ontplof. Ik ben het volkomen zat, ik ben ze volkomen zat en knijp er tussenuit, op zoek naar de eerstede beste kroeg. Ik ben nog niet zo boos dat ik een taxi neem en de auto c.q. ons huis meenemen is ook niet slim. Ik kom terecht in een leeg sportcafé/ wedkantoor. Het is een trieste bedoening, een lege kroeg met een potje darts op tv (maar beter dan thuis). Na een biertje is mijn ergste woede wel weer bekoeld en ga ik terug naar de camper. We lachen er hartelijk om.

Christchurch, woensdag 28 december
Meneer de Groot:”Het is bruin en het landt in Ard’s nek?” Ome Joop:”Eh, vogelpoep?” Dit fragment van de Dik-voor-mekaar-show van jaren geleden wil ik even aanhalen. In mijn geval is het zeker niet Dik-voor-mekaar. Nee nou wordt-ie mooi, nee nou wordt-ie fraai!! Ik ga weer terug naar de douche om mijn nek te desinfecteren. We gaan met de bus naar Christchurch en maken en heerlijke wandeling door deze mooie, ruim opgezette stad. Er zijn hier veel mooie gebouwen en een heerlijke botanische tuin.

We gaan eerst het internetcafé in. Het is een enorme zaal met ongeveer 50 computers, waarvan er twee in gebruik zijn. Er ligt tapijt op de vloer en het plastic zit nog om de stoelen. We worden op weg geholpen door de eigenaar, een aardige Chinees. We kunnen wel wat hulp gebruiken want we hebben computer toegewezen gekregen, met slechts Chinese tekens, geen letters. Annemiek zet het reisverslag op de site en ik merk dat ik nagelaten heb Manouk een luier aan te doen. Bah, en dat in het enige internetcafé met tapijt op de vloer. Ik zet snel de prullenbak op de vlek (even een vlekje wegwerken) en vraag aan Miek of zij wil opschieten.

Dan gaan we lunchen op een plein in het centrum van de stad. Ik let een paar seconden niet op en dan zie ik Manouk niet meer. Ik knijp ‘m als en ouwe dief en de zoektocht begint. Gelukkig heeft Annemiek haar al snel gevonden. Ze was zomaar weg gelopen naar het eind van het blok. We maken een mooie wandeling, het zonnetje schijnt, we raken voor de tweede keer het beschermhoesje van de fotocamera kwijt (eigenlijk de derde keer, maar 1 keer hebben we hem teruggevonden) en Manouk wordt enorm obstinaat aan het eind van de dag. Het volume van deze kleine rakker overschrijdt het wettelijk toegestane aantal decibellen bij een hardrock concert of een vliegveld. We horen het al niet meer, onze trommelvliezen zijn murw geslagen door dit vocale geweld.

Annemiek zegt tegen mij dat zij de sfeer op deze camping zo slecht vindt. Ik vind dat het wel meevalt,maar nadat zij het gezegd heeft gaat elke voorbijganger ons vriendelijk begroeten. Ik Ga met Manouk spelen in de speeltuin en maak kennis met Faye en Glenn. Zij is een vleesboerin en hij is een tapijtenboer of zoiets. Ze zijn heel gezellig en al gauw komt Johnnie Walker ons ook vergezellen, met zijn rode label. Even later komt Annemiek er ook bij en we keuvelen gezellig tot etenstijd. In de avond word ik verbannen uit de campervan want Annemiek wil alvast de campervan een beetje gaan schoonmaken. Over twee dagen moet deze al ingeleverd worden en na een maandje Familie Zwinkels-Swaan ziet de van er behoorlijk uitgewoond uit. Vooral in de buurt van waar Manouk heeft gezeten is het een ravage. Ik raak aan de praat met onze directe buren op de camping, een Engels stel uit Bath. Wat mij betreft mag Annemiek vaker zeggen dat ze het zo ongezellig vindt want het is hier super!

Christchurch, donderdag 29 december
Josien voelteen vreemd bobbeltje in haar mond, vanochtend. Mama kijkt in haar mond en ontdekt dat er een grote mensenkies doorgekomen is en een andere komt net door. Dit is groot nieuws en moet direct aan het thuisfront doorgegeven worden. Josien en Annemiek zetten het op de site. We gaan vandaag weer naar de stad. Annemiek zoekt nog naar het camerahoesje maar deze is definitief verdwenen. Dan gaan we naar de botanische tuin en genieten in de speeltuin, van de expositie over kleuren in de natuur, de rozentuin, elkaar en het heerlijke weer. Manouk probeert maar 1 keer om er tussenuit te knijpen dus ook op dat gebied mogen we van geluk spreken.

In de avond word ik alweer de auto uit gegooid omdat Annemiek weer wil inpakken en cleanen. Geen probleem voor mij.

Christchurch, vrijdag 30 december
Spannende dag vandaag. Hoe hoog zal de rekening zijn als we de campervan inleveren? Er zijn toch nog wel een paar keer steenslag tegen de van aangekomen dus er zijn wel enkele deukjes en sterretjes bij. Hebben we de van wel goed genoeg schoongemaakt? Hoe hoog is de rekening van de overreden elektrische kabel? We rijden naar de van-verhuurder, bij het vliegveld, en leveren de auto in. Ik krijg slechts een rekening voor de ster in de voorruit en verder controleren ze de van niet eens. Nou ja, dat is perfect.

We gaan daarna naar het vliegveld met de airportshuttle, en checken in. Dit duurt weer een eeuwigheid want er zijn problemen met de visa van de kinderen. De leeftijd staat r niet goed op en als ze na een heleboel heen en weer gebeld te hebben een nieuw visum toegefaxt krijgen is deze ook weer verkeerd.

We zijn heel vroeg ingecheckt vandaag en hebben nog tijd genoeg om naar de Antarctic center te gaan. De meeste Zuidpoolbewoners komen hier via Christchurch. We zien veel interessante dingen en Annemiek en Josien gaan nog even voelen hoe het is om in Nederland te zitten en gaan de Zuidpoolstorm-simulator in. Daar is het k-k-k-koud. Gelukkig zijn ze goed aangekleed met overschoenen en dikke jassen. Terwijl wij de expositie bekijken, duiken Josien en Manouk het kinderhoekje in. Na het Zuidpoolcentrum moeten we snel naar het vliegveld toe om te boarden. Geen surfboarden, helaas, maar we gaan naar Sydney.

Op het vliegveld krijgen we weer het gewone gedoe met douane en het scannen van onze tassen. Miek en ik moeten weer onze legerboots uitdoen en Manouk zit alweer aan de andere kant van de vertrekhal. Als ik haar haal en door de poortjes terugren zijn de douanes daar niet blij mee maar zij weten snel genoeg dat een doorgebroken Manouk niet meer te stoppen is en lachen er hartelijk om. Bij de gate kunnen Josien en Manouk lekker spelen in de kidscorner en Annemiek mag de laatste NZdollars opmaken. Dat lukt haar met enige moeite maar ze krijgt het toch voor elkaar.

In het vliegtuig zijn de stewardessen vrij chagrijnig maar in ieder geval brengen ze ons naar het leuke, gezellige, warme, metropolische Sydney. In Sydney aangekomen valt de warmte als een warme deken over ons heen. Ongelooflijk wat is het heet. Volgens de taxichauffeur is dit nog niets, voor overmorgen voorspellen ze 45 graden. Dat is pas heet. We zullen het wel zien. We worden hartje centrum van de stad, bij het Hyde Park Inn hotel afgezet. Wat een ruimte, wat een luxe na drie maanden hutjes, tenten en campers. Ik denk dat we het in deze stad
wel naar ons zin zullen hebben...