Alle hens aan dek, Bernard Hendriks aan het hek!

Puzzling World, zondagmiddag 18 december

Het is alweer bijna 4 uur als we bij Puzzling World weg gaan. Wat was dat leuk! We nemen niet de highway naar Queenstown, maar een kortere, mooiere, en veel kronkeligere weg van Wanaka naar Queenstown, met als hoogtepunt de bra-fence!

Manouk en Josien vallen vrijwel meteen in slaap. Na een half uurtje komen we langs het hek waar wel 1000 bh-tjes hangen (vlak voor Cardrona). Wat een komisch gezicht. Ard en ik hadden dit ooit in het nieuws gezien of gelezen. De gemeente wilde de bh’s weghalen, omdat het te gevaarlijk is voor het verkeer. De boer vond het allemaal wel grappig. Het begon jaren geleden, toen twee meisjes, na een avondje stappen, hun Bernard Hendrik aan het hek ophingen. Vervolgens hebben vele andere dames hun bh erbij gehangen. En inmiddels zijn het er wel 1000 schat ik. Al heb ik niet zoveel bh’s bij me, toch vind ik wel dat ook mijn bh erbij moet hangen. Ik hang hem naast een zwarte Marlies Dekker bh (althans daar lijkt het op, het blijkt een cheapie te zijn). Als Josien over 20 jaar hier langs rijdt, kan ze kijken of die er nog hangt. De gemeente heeft trouwens wel gelijk dat er gevaarlijke situaties ontstaan want het is echt een zooitje met auto’s die hard langsrijden (zij schamen zich ervoor) en andere auto’s die er met een slakkengangetje langsrijden om maar te zwijgen van de malloten die uitstappen om hun bh te doneren. Een paar honderd meter verder hangen er een stelletje ouwe sokken (letterlijk, ouwe sokken) aan het hek. Een nieuwe rage in de maak.

Als ik Josien vertel dat ik m’n bh aan het hek heb gehangen, vindt ze wel dat ik die weer moet gaan ophalen, anders is die straks weg. Ze snapt er niks van en blijft maar haar vraag herhalen waarom mama d’r bh daar heeft opgehangen. Ze wordt er ook een beetje boos over, zo’n nutteloze actie van haar bloedeigen moeder.

We rijden verder over de kronkelweggetjes. We genieten enorm van het prachtige uitzicht over de bergen en meren, beekjes met paarse bloempjes. We zijn nog redelijk op tijd in Queenstown ook, onze dag kan niet meer stuk.
Een heerlijke dag. Such a perfect day!

Queenstown, maandag 19 december
Raadsel: Welke oelewapper rijdt er nu over zijn eigen campervan stroomdraad heen?....

Deze dag begint heel rustig, we hoeven niet voor tien uur van de camping af te zijn dus alle tijd. We ontbijten lekker en willen een wandeling maken naar het stadje. Bij de ingang van onze camping staat een vreemd, spinachtig bouwsel, met allemaal luchtkussens eronder. Het is de Zoom & Zoom, de kinderbungyjumper. Hier zit je vast in een tuigje, met aan beide zijden lange elastieken. Je springt op het luchtkussen en de elastieken zorgen voor de rest, je kunt wel 10 meter hoog springen, kicken! Josien wil wel even springen, we zijn bang dat ze door de stratosfeer zal vliegen maar de stiekjes houden haar keurig bij ons. Ik vind het eigenlijk ook wel leuk (niet zo eng en zeker niet zo duur als een echte bungy) en ga ook nog even. Ongelooflijk, is me dat even vermoeiend. Om een salto te maken moet ik mijn benen buigen en mijn kop naar achteren gooien. Wat een stijve plank ben ik. Ik kan per sprong slechts 1 saltootje maken, terwijl de vijfjarige jochies naast me gemakkelijk drie flips maken (ik kan hooguit drie vlaflips maken). Na vijf minuten ben ik volkomen uitgeput en strompel van het luchtkussen af. We gaan de stad in en vergapen ons aan de etalages met Queenstownactiviteiten, zoals wildwaterkayakken, wildwatervlotten, bungyjumpen, helikoptervluchten door de kloof, hertenjagen, hartenjagen, met je kop tegen een muur lopen, enzovoorts.

Voor de rest van deze dag hebben we eigenlijk geen vastomlijnde plannen, totdat ik begin te rijden. Daarna is het wel duidelijk, we moeten naar de autoreparateur om een stroomdraad te laten maken. Shit, shit! Ik heb er behoorlijk de balen van. Annemiek leidt ons drie keer de stad rond en we zijn aan het juiste adres. Dave, de automan zet er een nieuwe draad op want ik heb er volgens hem echt mijn best op gedaan en heb er een kunstwerk van gemaakt.

Ik heb eigenlijk nergens zin in, zo stom vind ik mezelf. Als ik echter nu blijf kniezen vergooi ik mijn hele dag in plaats van de halve. We wilden aanvankelijk naar een hertenboerderij gaan, waar enkele opnames van de Lord of the rings-films zijn gemaakt. Daar zal het uitzicht wel mooi zijn, denken we. De meiden zullen het ook leuk vinden want ze mogen de dieren op de boerderij, (bronstige) hindes, pony’s, zwijnen, buffels, enzovoorts eten geven. Dat wordt een feest voor groot en klein. We rijden naar de Deer Park toe. Er is geen loket of zo, slechts een hefboom met een geldautomaat eraan. Twintig dollar erin en we kunnen naar binnen. De doorgang is heel smal en we kunnen er net aan doorheen. We rijden over gravelwegen naar de beestjes voor het voeren. Een ton vol met lege conservenblikken en een voedingsbrokkenautomaat. Veel personeel hebben ze hier niet nodig voor het toeristische gedeelte van de boerderij. De meiden vinden het fantastisch om de zwijnen, paarden en herten eten te geven. Manouk voelt zich vooral aangetrokken door de zwijnen (dat doen wel meer mooie meiden) en wil hen uit haar hand laten eten (wederom staat zij hierin niet alleen). Ik wil niet dat zij hen uit haar hand laat eten uit angst dat zij haar bijten, met hun gore bekken (….). Gelukkig is het blik al gauw op en kunnen we nu doorgaan naar de mooie uitzichtplekjes. Hiervoor moeten we enorm steile paadjes op rijden maar we worden beloond met het mooiste uitzicht, dat wij ons denken kunnen. Wat is het hier onbeschrijfelijk mooi. Met een goed uitzicht op de Remarkables (= bergen met zeer spitse toppen), op Queenstown en op Lake Wakatipu, kunnen wij ons goed indenken dat hier filmopnames zijn gemaakt. De gehele omgeving straalt iets magisch uit en de Remarkables geven het geheel een spooky uiterlijk. Er zijn mensen met boekjes in hun hand. Zij lezen in het boekje, welke scène zich op deze of die plek heeft afgespeeld, maken er een foto van en hollen weer naar de volgende opnameset, de LOR-fanaten. Met open mond staan wij ons te vergapen aan het uitzicht. Dat is lastig want er vliegen hier veel beestjes om ons heen. Op de laatste opnamesite, tevens de mooiste, waarin de Remarkables weerspiegeld worden in een meertje, zitten we allemaal onder de kleine vliegjes, mugjes of ander rapaille. We maken snel dat we wegkomen. Ik zou bijna medelijden krijgen met de acteurs van de LOR-trilogie, die al dit ongedierte hebben moeten trotseren. Tegen alle muggen en sandflies hier begin je niets met een zwaard of een magische ring. Ik ga in de films bekijken of de acteurs in deel drie meer muggenbulten hebben dan in deel 1.

We gaan weer terug naar de camping. In de avond zijn er heel veel parachutespringers dus Manouk geniet. Ik hoop dat zij niet zo een hoogvlieger wordt.

Queenstown, dinsdag 20 december
Vandaag moeten we een behoorlijk stukje rijden, richting de Milford Sound. Het regent dat het giet. We rijden, lekker door, genietend van het verregende uitzicht. In de regen krijgt de schoonheid van het landschap iets triestigs, vind ik. Een deprimerende schoonheid, dus. Hans Dorresteijn zou het hier fantastisch vinden en er meteen zijn meest depressieve cabaretshow schrijven. We passeren een stoomtreintje als we bij Carlton rijden, hij laat zijn stoomfluit horen en we gaan tweehonderd jaar terug in de tijd.

In Te Anau aangekomen maken we een tussenstop, voorraden inslaan voor de komende dagen in de bush en lekker lunchen bij het bakkertje. Hier zien we Reinier en Esther weer, die ook bij ons op de camping in Fox stonden. Lekker kletsen. Daarna rijden we, in de druilerige regen, zover mogelijk naar Milford. Enkele kilometers na Te Anau komen we in een natuurreservaat en zou het uitzicht prachtig moeten zijn maar we zitten letterlijk (zeker niet figuurlijk) in de wolken en zien dus geen flikker. Op 50 kilometer afstand van Milford staan de laatste DOC-campings. Dat zijn campings die worden gerund door het ministerie van milieu. Hier is vrijwel niks, behalve plek waar je je camper of auto neer mag zetten. Er mag ook bijna niets, allemaal om het milieu in stand te houden. We strijken neer op de Cascade Creek Een prachtige camping in een veld met allemaal roze en paarse bloemen. Zeer idyllisch. Annemiek heeft de euvele moed om naar buiten te gaan om foto’s te nemen. Daar is zeer zeker moed voor nodig want het stikt buiten van de sandflies. Eén minuut buiten de auto en je hebt een bloedtransfusie nodig, ook al zit je van kop tot teen onder de repellent. Als je even de deur op een kier ze, zitten er hele hordes binnen. Dit wordt een romantisch avondje in de camper. Hoewel we horren voor onze ramen hebben komen die $%#*#@#$#%% toch binnen dus ook die blijven dicht. Net als we alle vliegen dood hebben in de auto, wordt er geklopt op de deur, de campingcontroleur. Ik storm naar buiten (niet snel genoeg, er zitten er alweer een stel binnen) en geef haar het geld. Een schamele troost voor mij is, dat zij ook op de huid gezeten wordt door de steekvliegen. Annemiek vindt het maar spannend, zo kamperen in de bush. We zien geen enkele andere kampeerder op deze camping staan en wie weet hoeveel enge dieren in Nieuw Zeeland zitten (ik, er zijn geen landdieren in NZ). Welterusten Annemiek!!

Cascade Creek camping, woensdag 21 december
Annemiek kon van de spanning niet in slaap komen en heeft een rotnacht achter de rug. Het heeft heel hard geregend vannacht, dus Josien kon ook niet in slaap komen gisteravond. We beginnen goed uitgeslapen aan dit uitstapje, volgens de vakantiefolders dè knaller van onze reis. We zijn snel op weg voor de verandering, dus we zijn op tijd bij het vertrekpunt van de boot. De boot is lekker klein dus niet te veel mensen aan boord. Helaas hangen de wolken ook vandaag weer heel laag dus is ons zicht beperkt. We zien veel water vallen in de honderden watervallen. De kapitein zegt nog tegen mij: “De beste dag voor een boottocht over de Milford Sound is de zonnige dag na een dag van hevige regenval”. Wel, wij hebben voor de helft geluk. Gisteren is er 6 centimeter neerslag gevallen dus met de watervallen zit het wel snor. Helaas valt er vandaag ook weer een paar centimeter bij. Het draagt wel bij aan het spookachtige elan van de rotspartijen, als ze tot in de wolken reiken. Genoeg geromantiseer van deze natte, ‘neerslagtige’ bedoening. We zien tijdens deze tour wel een paar scholen dolfijnen langs zwemmen en van heel dichtbij nog een stelletje zeehonden (furseals). Prachtig, om van dichtbij te zien hoe zij vechten om het hoogste stukje van de rots. Daarna gaan we naar het onderwater-observatorium. Dit is een toren, die tot op tien meter diepte in de Milford Sound staat. Onderin de toren kun je kijken naar de koralen en vissen van de Milford Sound. De koralen hebben ze bij het observatorium uitgezet, of ze dat met de vissen en zeesterren ook gedaan hebben weet ik niet. Het is wel heel mooi met die felle lampen op het koraal, zodat we de schitterende, felle kleuren ervan goed kunnen bewonderen. Vooral de informatie over zeesterren is interessant. Zij wrikken een mossel open en stoppen hun maag in de schelp. Daarna wordt de mossel verteerd en haalt de zeester zijn maag weer terug. Dat is weer iets anders dan ons gebruikelijke mosselpannetje in Zeeland (oud Zeeland). Ook voortplanting van zeesterren is leuk (zeester deelt zich in tweeën en de beide helften groeien uit tot volwaardige sterren, dat is één van de drie manieren). Wel, als zelfs de helft van zo’n minderwaardig zeeschepsel tot een ster kan uitgroeien, waarom dan ik niet?

We raken een beetje overvoerd met prachtige landschappen. Het wordt tijd weer naar de bewoonde wereld te gaan, zo ver mogelijk weg van de muggen, robben, regen en rotsen. We rijden naar Gore. Onderweg krijg ik nog een steen tegen mijn voorruit dus ook daar zit een grote ster in. Dit is echt een sterrendag vandaag. Wedden dat ik straks ook nog pijn krijg in mijn bruine …? Dat kan er ook nog wel bij, vandaag.

Het weer is wel lekker opgeklaard dus de meiden spelen buiten. Terwijl ik het eten klaarmaak speelt Annemiek krijgertje met Josien en Manouk. Dat ziet er mooi uit. Ik kook dus traditioneel Hollandse pot, we eten lekker in de buitenlucht en zijn net voor de volgende bui weer binnen.

Gore, donderdag, 22 december
Wat een leuke camping is dit. De keuken verdient speciale aandacht, die lijkt overgewaaid uit de zeventiger jaren. Heel gezellig, lekkere muffe koollucht. We ontbijten in de keuken, samen met een Friese opa en oma. In het echt hebben ze nog geen kleinkinderen maar Josien adopteert hen direct. Zij zijn al in Dunedin en Christchurch geweest en geven tips waar wij het best naartoe kunnen gaan om de Pinguïns, de zeehonden, zeeleeuwen en albatrossen te zien. Oma probeert iets uit te leggen over de zeehonden maar Manouk valt haar telkens schreeuwend in de rede met haat persoonlijke inbreng:”PING-INS, PING-INS!” Zij bedoelt hiermee niet de echte, Nieuw Zeelandse pinguïns, maar de pinguïns van de dvd-film, die we meegenomen hebben. Na enkele vruchteloze pogingen geeft oma het op en gaat ook maar over ping-ins praten. Oma wist dat ze deze discussie met Manouk nooit kon winnen want gisteravond heeft zij Manouk horen gillen toen ik haar haren waste. Om dat stemgeluid te overstemmen moet je van heel goeden huize komen. We zeggen gedag en gaan op weg naar Dunedin over de presidentiele snelweg. Dat is de weg van Gore naar Clinton, 44 kilometer lang. We rijden Clinton zomaar voorbij tot in Balclutha. Hier maken we een omweggetje naar Kaka Point. Hier hopen we pinguïns te zien maar daarvoor is het nog te vroeg op de dag. We zien wel de zeeleeuwen. Ook zij houden in deze bronstijd (bronstige tijd) wel van een robbertje vechten. Enorm logge dieren zijn dit, ze zijn en ruiken ook enorm sterk. Op honderd meter afstand van die dieren is het al lastig ademhalen (ik denk dat die zeeleeuwen hetzelfde van ons zouden denken als ze ’s-morgens onze campervan binnen zouden komen, maar dit terzijde).

We rijden door naar Dunedin. We rijden eerst de stad in en parkeren de camper op een nogal hellend parkeerplekje. Ik ben bang dat de camper omvalt. Hier is het makkelijk om een schuine bak te vertellen (doe ik niet). Dunedin heeft een prachtig centrum, met een gezellig, achthoekig stadsplein met veel bomen en kroegen. We gaan naar de visitor-information en naar de fietsverhuur. Josien zeurt ons al een maand lang de oren van het hoofd want ze wil heel graag fietsen. Eindelijk zijn we in Dunedin gekomen, hier blijven we wat langer dus kunnen we een fietsje huren. De goede tijden voor Josien en onze oren breken aan. Daarna checken we in op een prachtige, gezellige camping waar we de komende vijf nachten zullen blijven. Heerlijk om een tijdje op dezelfde plek te blijven, niet weer te hoeven pakken en wegwezen, te zitten in een stad en Josien heeft eindelijk haar fiets. Heerlijk! Er zijn ook niet teveel dingen die we moeten zien hier, dus we kunnen het rustig aan doen. Het regent hier veel. Het is geen wonder dat de meeste namen van steden en dorpen hier erg Schots klinken (Dunedin, Invercargill, Etcera). Alleen Schotten voelen zich thuis in deze continue regen, denk ik. We eten gezellig in de mooie gemeenschapskeuken van deze camping. We hebben een prachtig plekje, dicht bij de doucheblokken, de keuken en de kinderspeelplaats. Dit is de plek waar ons Kerstkindje zal liggen, waar wij ons kerstliedjes zullen zingen en waar wij onze kerstheimwee gevoelens zullen moeten onderdrukken (met behulp van……………).