Fijne feestdagen vanuit het Zuidereiland

Picton, maandag 12 december
We rijden van Picton naar Nelson. In Nelson rijden we eerst naar het centrum voor de tourist Information en wat boodschappen. Op de camping gaan we bij het speeltuintje staan. De meiden vermaken zich prima en wij ook.

Nelson, dinsdag 13 december
Van Nelson naar Westport
We beginnen met mini-golf (ze noemen het hier geen midgetgolf). Josien gaat veel sneller dan de rest van de familie en rent als een Tijgetje Woods over de mini-golfbaan (150 boven par, denk ik). Manouk slaat niet maar hakt de bal over de banen, het is een wonder dat we geen ballen kwijtraken. Daarna gaan we door naar en mooie speeltuin langs het strand totdat het gaat regenen. Zo, de meiden zijn hun overmatige energie kwijt, we kunnen op pad naar Westport.

Onderweg lunchen we bij de Buller Gorge. Hier zijn onze eerste (veelvuldige) ontmoetingen met de sandflies van de westkust. We worden lekgestoken. We lopen over een 160 meter lange Swing bridge naar de overkant van de kloof en maken een mooie wandeling door het tropische regenwoud langs oude mijnschachten en langs de Bullerrivier. Langs de oevers van deze rivier zoeken we nog naar goud in het zand. De goudkoorts is losgebroken. Hopelijk vinden we een heleboel goud en kunnen we ons vakantiebudget opkrikken…… Nee, van het goud zoeken hier kunnen we ons vakantiebudget slechts ophogen met 1 gram goudstof (misschien / waarschijnlijk is het mica of zo).

Als we in Westport aankomen, rijden we direct door naar de zeehondenkolonie in Tauranga Bay. Hier maken we een prachtige korte wandeling en zien heel veel zeehonden. Leuke beesten zijn dat, niet voor de poes, overigens. Het is nu de bronstijd en de mannetjes claimen ieder hun domein om de vrouwtjes te kunnen ontvangen. Er wordt heel wat af gevochten. Ook wordt er veel gegild door die beesten (gelukkig nu eens niet door Manouk). Er zijn ook al zeepuppy’s (worden de baby’s van zeehonden zo genoemd, Laura?), wat zijn die snoezig. Het is inmiddels prachtig weer geworden, waardoor het uitzicht ook schitterend mooi is. Genieten geblazen.

Westport, woensdag 14 december
Vandaag willen we naar Hokitika, oftewel Hokipoki, rijden. Hokitika is een leuk stadje en vroeger was het een (iets minder vriendelijk) goudzoekerstadje. Nu wordt goudgeld verdiend met het toerisme en het bewerken van jade, hout, goud en andere materialen.

In Westport gaan we eerst even boodschappen doen. Onderweg maken we een wandeling van een half uurtje naar de kust. Prachtige wandeling en mooi helder weer! Daarna bezoeken we de Pancakes Rocks. Dit zijn metershoge rotspartijen, die gelaagd zijn, net een stapel pannenkoeken. Dit natuurreservaat heeft de Maorinaam ‘Punakaiki’, maar volgens mij hebben ze gewoon de klinkers verkeerd om gezet en bedoelen ze ‘Pannekoeki-reservaat’. De wetenschappers zijn er nog steeds niet uit hoe die pannenkoekrotsen ontstaan zijn. We zien hier ook dolfijnen. Het zijn Hectordolfijnen, ze zijn iets kleiner dan bottlenosedolphins en springen niet hoog uit het water. Zeer indrukwekkend, allemaal. Trouwens, hoe verder we afzakken langs de westkust, hoe mooier de omgeving wordt. Elke keer als we in de bergen een bocht omslaan kunnen we weer genieten van een geheel nieuw landschap, zo lijkt het. Het uitzicht vanuit de auto is zo ontstellend mooi, onbeschrijfelijk. Ik ga dan ook niet proberen het mooie van dit Zuidereiland in woorden te vangen. Dat lukt me niet. Kom ook naar Nieuw Zeeland en ervaar het zelf!!

In Hokitika aangekomen regent het pijpenstelen. Het weer is hier ook veranderlijk als het humeur van bijvoorbeeld een Annemiek of een Manouk. We koken en eten in ons campertje. Heerlijk om een ruime campervan te hebben, in een tentje hadden we gebaald als een stekker, nu is het gezellig en knus binnen.

Hokitika, donderdag 15 december
We rijden eerst naar het uitkijkpunt op de rivier en zee en strand. Het miezert, een echt druilerige dag. In Hokipoki bezoeken we een Jadefabriek en zien hoe ze de ruwe, doffe stenen bewerken tot sierlijke, glimmende sieraden. Bij de Informationcenter boeken we onze cruise op de Milford Sound (fjorden). Het is pas voor over 6 dagen, maar we zitten hier in het hoogseizoen, dus is het raadzaam om alvast te reserveren. We gaan nog even het historisch goud museum in (hetzelfde gebouw) binnen. Hoe men over zo’n romantische, roerige tijd als de goudzoekertijd in1865, zo’n saaie expositie in elkaar heeft kunnen zetten is mij een raadsel. Dan rijden we door naar Ross en gaan hier goudpannen. De echte goudskoorts zet goed door, wederom zonder veel resultaat. Een schilfertje van iets dat glimt is ons deel. Gelukkig hebben we het goudpan-pannetje gekocht. Nu kunnen we nog pannen in alle goudgevulde regionen op onze reis (liever goudpannen dan autopanne). We komen met regen aan op de camping in het dorpje “Franz Josef” (hoe gaat het eigenlijk met onze eigen, rooie Franz Josef?), vernoemd naar de gletsjer. Overigens is dat echt een goede naam voor een Nieuw Zeelandse gletsjer, verzonnen door de Duitsche ontdekkingsreiziger Ludwig von Haast. Ik kan zo wel een tiental overeenkomsten verzinnen tussen gletsjers en Duitsers (hebben beiden evenveel humor, beiden boelkloedig) maar dat is te melig. Vandaag is het een duilorige dag, op het gebied van neerslag.

Vrijdag 16 december
Gletsjer dag! We beginnen met een bezoek aan de Franz Josefgletsjer. De Maori hebben trouwens een veel mooiere naam voor deze gletsjer, ‘Ka Roimata o Hine Hukatere’ (tranen van de Avalanche girl / het lawinemeisje). Het verhaal gaat over een meisje, dat graag bergen beklimt. Zij kan beter klimmen dan haar vriendje. Zij haalt hem over met haar mee te gaan naar de top van de berg. Hij valt van de top van de berg. Het lawinemeisje huilt tranen met tuiten en de Goden laten haar tranen bevriezen als eerbetoon aan haar verdriet. Dit verhaal laat Josien niet los en ze blijft weer vragen stellen. Met hulp van Josien wordt het weer een prachtige soapopera.

Het ijs van deze gletsjer beweegt ongeveer 1 meter per dag, maar soms wel 5 (meestal naar beneden, denk ik). We wandelen ongeveer 20 minuten naar een prachtig uitkijkpunt over de gletsjer. Het is mooi, helder weer en we hebben heel goed zicht op de gletsjer en omliggende bergen. Er staan informatiepanelen met zeer interessante weetjes (waaronder het soapie- Maoriverhaal).Josien klimt weer als een berggeitje de helling op en wij sjokken er achteraan.

Daarna rijden we 25 kilometer naar de volgende gletsjer, de Fox gletsjer. Daar lopen we wel naar de gletsjer (wandeling van een uurtje), naar het eindpunt ervan. Hier start de rivier. Manouk weigert om in de rugdrager te gaan en de buggy biedt weinig soelaas op dit hobbelige keienpadje. Ik draag Manouk een paar stukken en voor de rest loopt ze zelf. Bij de gletsjer aangekomen maken we foto’s en een praatje. We verknoeien veel tijd en zien de naderende, donkere wolken veel te laat. Als we net aan de terugweg zijn begonnen begint het te hozen. Regen komt met bakken uit de lucht. Josien wordt weer enorm boos op papa en mama, die zijn weer zo dom geweest om geen regenkleding mee te nemen op deze wandeling en nu moet zij drie kwartier door de regen banjeren. Ook mijn goedbedoelde opmerking dat zij niet van suikergoed gemaakt is valt niet in goede aarde. Zij zegt dat ze nooit meer gaat wandelen en zeker niet meer tijdens deze reis, geen meter meer. Wij zullen haar boosheid, als we bij ons campertje zijn aangekomen, moeten afkopen met complimentjes, droge kleren en vooral snoep en limonade. Als het regent is de omgeving toch minder mooi dan wanneer het zonnetje schijnt. Toch geniet ik ook van de terugweg. We mogen van geluk spreken dat we in het begin van deze dag zulk mooi weer getroffen hebben en deze prachtige natuurfenomenen hebben mogen aanschouwen.

Het blijft regenen en het is pas 2 uur. We checken voor de verandering eens vroeg in op de camping. De meiden keutelen lekker aan in de camper, wel gezellig zoals de regen op ons dakje tikt. Ik verveel me eigenlijk en bezoek het nabijgelegen schooltje. De directrice en enig onderwijzend personeel van Fox, Linda, staat mij te woord. Zij runt een klasje van 13 kinderen, variërend in leeftijd van 5 tot en met 12 jaar. Daarnaast vervult zij alle directietaken (en moet zelf de afwas doen). Ik sta niet graag in haar schoenen. Het is vandaag de laatste schooldag, voordat de vakantie begint. Vanavond is nog de eindejaarsuitvoering en komt de kerstman op school en dan is zij vrij. Linda is in euforische stemming. We keuvelen heerlijk over schaapjes en lammetjes (NZ-versie van koetjes en kalfjes).

Het weer is hier zo veranderlijk (en verraderlijk). Op het ene moment ontzettend heet en even later weer regen en kou dat je de verwarming bijna aan wil doen (en vice versa). Gelukkig slaat het weer weer om zo rond 6 uur ’s-avonds en kunnen we heerlijk in het zonnetje buiten eten. We besluiten toch nog even naar Lake Matheson te gaan. Hier is het heerlijk om te wandelen, Josien is gelukkig weer superblij en is alles vergeten, wat ze vanmiddag nog zei. Ook het uitzicht is prachtig. Als er geen wind staat en het water geheel glad is, kun je in dit meer de weerspiegeling van Mount Cook en Mount Tasman zien (beroemde foto / poster). Nu waait het daarvoor te hard. Vandaag was een leuke, natte, interessante, mooie superdag.

Fox, zaterdag 17 december
Fox naar Wanaka
Tegen de voorspellingen in, is het prachtig weer! ’s Morgens gaan we weer naar Lake Matheson. Nu lopen we er helemaal omheen. Iets over de helft rolt er een wiel van de buggy af. Het is een smal paadje, daarnaast gaat het steil naar beneden. Ik heb toch liever dat zij in de buggy blijft zitten en ik haar op drie wielen voortduw dan dat zij zelf loopt. Aan het eind van de rit ben ik volkomen gesloopt.

Na een uurtje rijden stoppen we bij Lake Paringa om te lunchen. Mooie weg, uitzicht over mooie baaien. De weg van Haast naar Wanaka, over de haastpas is mooi. We stoppen nog bij de Thunder Creek Falls. Hier gaan we even pootjebaden om onze, door sandflies toegetakelde, voeten te koelen. In Wanaka aangekomen, zoeken we een mooi plekje op de camping, met uitzicht op de bergen en lake Wanaka. Doen nog snel de boodschappen en gaan eten in de Green Room, een restaurant met een speelhoekje, zodat ook wij even kunnen relaxen tijdens het eten. Als we teruglopen naar de auto, horen en zien we dat er kerstliederen gezongen worden door een hele menigte op een veldje bij het meer (en bij de speeltuin). De gezamenlijke kerken van Wanaka hebben een kerstband geregeld. Een paar presentators (die in elke zin het woord “Awesome” gebruiken, dat betekend heftig, of zoiets) praten het geheel aan elkaar. Half Wanaka is uitgelopen om lekker mee te blèren met de liederen. Er lopen ook twee rendieren rond op het veld. Die grazen niet maar entertainen de kinderen. Eén van hen heet “Jojo” (artiestennaam) maar in het gewone leven heet ze Josien, ze komt uit Nederland! Josien is niet meer bij haar weg te krijgen. Na even rustig (eerst met een wantrouwende blik) de rendieren uit de ooghoeken te hebben aanschouwt, loopt, danst en springt ook Noekie hand in hand met zowel het Nederlandse als het Japanse rendier.

Wanaka, zondag 18 december
Het is zondag, dus lekker rustig aan ’s morgens (net als de meeste ochtenden eigenlijk) voor Annemiek, dan. Ik ben al vroeg wakker en maak een mooie rustige wandeling alleen. Even alleen zijn is een ongekende luxe op een reis als deze. Na het ontbijt en een paar bakkies koffie rijden we 500 meter naar het centrum van Wanaka. Er blijkt een markt te zijn, dus daar wandelen we even overheen. Van daar zien we de parapenters over het meer vliegen en landen op het veldje naast het marktje. Manouk kan er geen genoeg van krijgen. Ze gaat lekker zitten in het gras om het allemaal is rustig te bekijken. Het lijkt telkens alsof ze in de problemen komen maar ze lossen het toch vaak goed op (niet altijd, het gaat soms verkeerd. Het blijkt dat ze noodoefeningen doen boven het meer, dat valt zachter als het mis gaat). Josien en ik (nu Annemiek) gaan even Oma bellen en een DV bandje kopen. Daarna zetten we onze camper neer bij de speeltuin langs het meer. Josien en Manouk genieten van het spelen, vooral als er ook nog een Nederlands meisje Ella blijkt te zijn. Ard bept heerlijk met Floortje, Ella’s moeder en Annemiek gaat even internetten. We lunchen in de speeltuin en kletsen verder met Floortje, die al 8 jaar in Wanaka woont.

Dan rijden gaan we naar Puzzling World, het leuke, interactieve puzzel en raadselmuseum van Wanaka. Aan de buitenkant begint het al met enkele schots en scheef staande gebouwen, waarmee leuke trucage-foto’s gemaakt kunnen worden Als we binnenkomen in het café van het museum, liggen er allemaal puzzels en spelletjes op de tafels. Iedereen is bezig met puzzels. Wij proberen er ook een paar op te lossen maar het lukt ons niet (tenminste, niet zonder zaag, tang of schaar om de ringetjes of touwtjes los te krijgen). We bezoeken ook de Romeinse plee (daar komt het woord ‘plebejer’ vandaan, denk ik). Kijk maar op de foto hoe dat er vroeger uitzag (in ieder geval veel gezelliger dan nu). We gaan ook het museum binnen. Hierin zijn vier verschillende kamers met raadselachtige dingen. In de eerste kamer hangen er vele hologrammen aan de muur, in de tweede zaal zijn de “following faces”. Je loopt door een zaal en wordt aangestaard door tientallen afbeeldingen van bekendheden (Einstein, Moeder Theresa, Abe Lincoln, Vincent van Gogh). Ze kijken je allemaal aan en volgen je als je rondloopt. Een regelrechte ramp, een hel voor mensen met achtervolgingswaan, die zullen in deze zaal niet beter worden. Wonderlijk, het is een koppeling van holografie en 3d, geloof ik. In de derde ruimte is Josien veel groter dan ik (met dank aan M.C. Esscher) en in de vierde loopt water omhoog. De bedenker van Puzzle World is een groot fan van Esscher en op basis van diens ideeën heeft hij ook enkele ruimtes ingericht. Ik ben een beetje duizelig als ik het museum uitstap, onze evenwichtsorganen zijn danig op de proef gesteld vandaag. Mijn zintuigen zijn vandaag vaak gedold. Ik ben benieuwd of we het halen tot in Queenstown. De cliffhanger (c.h.) van deze week is een bh (b.h.). Doesn’t that puzzle you?