Haka's, Jan van Genten en nog meer moois.......

Rotorua, donderdag 8 december
We maken er vandaag een echte Maoridag van. Vanavond de show en we beginnen de dag met een bezoek aan een echt Maori-dorp,naar Whakarewarewa, the thermal village. In dit dorp staan ongeveer 60 huisjes, meer kunnen er niet in. Maori’s beschouwen het als een eer in dit dorp te wonen, alleen de familiehoofden wonen hier, alle jongere broers en zussen moeten elders hun intrek nemen. We kunnen aansluiten bij een rondleiding van een oude Maori-vrouw met een kertstmannetjesmuts op. Volgens mij is zij ongeveer even oud als Santa. Jammer dat zij vanochtend vergeten is haar gebit in te doen, zij mompelt onverstaanbare dingen in onze richting. Dat is wel jammer want zij is de zus van het dorpshoofd (Chief) of zoiets en kent vele mooie verhalen. Van elk verhaal vang ik flarden op. Zij leidt ons langs dampende, stinkende modderpoelen en stroompjes. Leuk om te zien hoe de Maori’s daar nog steeds hun eten in bereiden. Er staan houten bakken boven een stoomgat, de pannen met stoomgroenten (en andere voeding) wordt in een temperatuur van 200 graden klaargestoomd voor het diner. Dan begint een Maori-voorstelling: welkomswoordje, zang en poi-dance (uitgevoerd door dames), haka (heren) en uitleg over Maori-wapens. Dit is en heel leuke show. Aan het eind van de show mogen de kinderen op het podiumpje komen om een paar liedjes te zingen. Zij zingen een kerstliedje en het Maori-deel van het Nieuw Zeelandse volkslied. Na de show sluiten we aan bij een andere gids en horen daar over het leven in dit Maori-dorp en hoe de aardwarmte benut wordt in het dagelijkse leven van deze mensen. Dan lopen we naar het uitkijkpunt over de beide geisers (Pohutu en de Prince of Wales). We kunnen de geisers heel goed zien, ze zijn heel indrukwekkend en mooi. Ongelooflijk, de natuurwonderen op deez’aardkloot.

Om 4 uur worden we opgehaald voor Tamaki-village. Mark, de chauffeur van onze bus, haalt een heleboel mensen op en zet koers naar het show-dorp. Hij legt ons uit wat “Kia Ora” betekent. Het betekent: welkom, hallo, goeiendag, we-begrijpen-het en tot ziens. Hij geeft 75 vertalingen voor Kia Ora. Een spervuur van vreemde talen wordt op ons afgevuurd, Engels, Deens, Zweeds, Nederlands, Lets, Russisch, Chinees, tot aan Swahili en Hawayaans toe. Intussen zijn de woorden Kia Ora al tig keer uitgesproken door Mark en door de bus als antwoord gegeven. Als Mark weer eens Kia Ora zegt, zegt manouk:”Koala”. De rest van de avond beantwoord ik zijn Kia Ora’s ook met een luidkeels” Koala”! Na de Kia Orauitleg, volgt de uitleg over de Maori-avond. Er zijn vier bussen, 120 mensen aanwezig op deze avondshow (later op de avond wordt er nog een show weggegeven en daar komen 180 mensen kijken). Elke bus kiest haar eigen Chief. Deze Chief zal de voorloper zijn, samen met de andere chiefs, gedurende de gehele avond. De chief staat voorop, de rest erachter. Dan wordt de avond geopend door enkele Maori-krijgers die de bezoekers welkom zullen heten. Dat doen zij op een speciale manier, zij dagen de bezoekers uit middels een dans. Met wapens in de hand, woeste kreten slakend en lelijke bekken trekkend (tong ver uit de mond) imponeert hij de bezoeker. Als de bezoeker wegrent, is hij een angsthaas en in Maoritermen niet geschikt voor dit leven * (= wordt hij een kopje kleiner gemaakt). De krijger legt een varenblad voor één van de vier chiefs neer en deze dient het welkomstgeschenk te aanvaarden. Doet hij dit niet dan *. Als de chief het geschenk heeft aangenomen worden de gasten onthaald op een welkomstlied van een Maoridame. We krijgen zelfs pamfletten uitgedeeld, waarin staat dat niemand mag lachen tijdens de openingsceremonie, uit respect voor de gebruiken van dit volk. De Nederlander, die een kopstoot gekregen heeft, was als chief aangewezen. Hij stond voorop en kon (vanwege de zenuwen?!) zijn lachen niet inhouden. Foutje… Bedankt!

Wel, na dit opbeurende verhaal (en het opbeurende krantenbericht van vanochtend) zegt Mark dat er een chief gekozen moet worden. Ik neem mezelf voor niet te solliciteren naar de functie van Chief want dan zit Annemiek vanavond met beide meiden opgezadeld. Ik doe het niet, voor 1 keer in mijn leven houd ik me in.. Mark vertelt dat de functie van chief een erebaan is, overigens alleen weggelegd voor een man. Nou, de chief moet wel knap zijn, slim zijn, leuk zijn èn rugby spelen, net als hij…… Niemand dient zich aan. Mark verlaagt zijn eisen en de chief moet dan maar uit een rubyland komen…… Nog steeds niemand. Verlaagt Mark nogmaals zijn eisen (wie droomt er wel eens van rugby?)… Weer niemand. Zitten er wel mannen in de bus? Vraagt Mark zich vertwijfeld af. Nou dan een allerlaatste verlaging van de eis: “Is er iemand, die in een vorig leven wel eens rugby heeft gespeeld?” Mij ontglippen de woorden: “In mijn volgende leven”. Mark vraagt wie daar gereageerd heeft, Ardje? “Mensen, geef de Chief van deze bus een warm applaus”. Shit, kon ik het toch weer niet laten.

Ik sta met vier andere chiefs voorop. In het dorp, waarin de eigenaar van Tamaki woont, wonen een heleboel oudere maori’s. Er is vandaag een bus vol met oude mensen naar deze show gekomen en je merkt dat alle buschauffeurs en anderen, werkzaam in het dorp, zeer veel respect hebben voor deze mensen. Uit deze bus komen twee (echte?!) chiefs. Dan is er nog een Belgische chief en een Alaskaanse chief. Tijdens de welkomstceremonie staan wij als Jan Peter Balkenende tijdens een staatsbezoek, serieus te zijn. Dan volgt het welkomstlied. Er komt een oude Maorivrouw naar voren en zij beantwoord het gezang. Ik krijg er een brok van in mijn keel. Wat een geluk dat we hier mogen zijn, samen met de Maori-ouderlingen. De performers zullen zich vandaag echt het vuur uit de sloffen lopen. Als we allemaal het dorp hebben betreden begint de show. Deze verloopt in grote lijnen als de show van vanochtend, maar dan indrukwekkender en met meer performers. Ik ben chief en zit vooraan. Manouk wil bij mij op schoot zitten en dat mag. Zij valt op mijn schoot in slaap en slaapt gedurende de gehele show. Zelfs tijdens de Haka, de oorlogsdans van de Maori’s, waarin zij gillen en op de vloer stampen wordt zij niet wakker (niet echt bemoedigend voor de performers). De oude Maori-chief naast mij legt mij uit waarover de performers zingen en wat ze uitbeelden. Een prachtige show.

Na de show gaan we genieten van een heerlijk buffet. We keuvelen met onze tafelgenoten uit Amerika en Australië. De avond wordt besloten met een dans en lied van het serverend personeel. Dan krijgen de chiefs een cadeau overhandigd, een talisman (houtsnijwerk) en daarna mogen/ moeten de chiefs een Haka voor het publiek verzorgen. Gelukkig doen de buschauffeurs mee. We doen mee, volledig uit de maat maar wel zo gepassioneerd gillend en stampend. Ik ben zo moe van alle gebeurtenissen deze avond dat mijn tong op mijn knieën hangt. Dat komt goed uit want dat hoort ook bij de haka. Ik neem afscheid van de andere chiefs en de zingende Maorivrouw, ook zij hebben bijgedragen deze avond onvergetelijk te maken.

De show is voorbij, de bussen worden weer volgeladen en dan begint Mark (chauffeur) zijn eigen show. Hij zegt dat de chief mag beginnen een liedje te zingen, liefs een Nederlands liedje. Hij zet zelf al in met het Wilhelmus maar ik begin al met malle Babbe van Rob de Nijs. De Nederlandse afvaardiging is klaar, dan de Britten, Zweden Amerikanen, Schotten en andere nationaliteiten. Hij zingt alle volksliederen mee, niet te geloven. Gelukkig worden wij als eerste gedropt, voordat ik nog iets moet zingen of doen. Het is wel weer genoeg geweest voor vandaag. Meiden naar bed en nagenieten.

Rotorua, vrijdag 9 december
Ard-Zorb-tie-dag vandaag. Ik begin deze dag met een heerlijk bezoek aan de hotpool. Zelfs Manouk is nog niet wakker dus lekker ongestoord en even alleen. Wat een weelde, even alleen te zijn. Dan ontbijt en klaarmaken voor de trip naar Napier. Ik wil nog wel even in Rotorua een ritje Zorben. Ik heb een jaar geleden eens gekeken naar het t.v.-programma Jules Unlimited. Hierin maakte de presentatrice ook een ritje in een Zorb en vanaf toen wilde ik dat ook. Een Zorb is een grote, dubbelwandige bal. Tussen de wanden zit lucht, waardoor de binnenkant open blijft. Er zit ook een mangat in de bal. In de kern van de Zorb worden en paar emmers water gegooid en daarna mag het willige slachtoffer (ik) door het mangat springen. Dat water zit er in, zodat de Zorber lekker rustig op de bodem van de Zorb blijft zitten, tijdens de rit. Daarna wordt de bal dichtgeritst en wordt de bal van een 145 meter hoge heuvel afgerold. Lijkt me kicken.

Ik schrijf me in en kleed me uit. Dan word ik naar de heuveltop gebracht. Mijn Zorb staat al klaar. Ik ArdZorbeer het prachtige uitzicht, ik ArdZorbeer de Geronimo-gedachte. Als er water in mijn Zorb is gegooid, spring k er achteraan. Het water is lekker warm. Dan wordt mijn Zorb dichtgeritst en is er geen verse toevoer van lucht meer. Ik ArdZorbeer de verstikkende spanning. Ik heb gevraagd om een zig-zagrit, dus ik ga niet recht van de heuvel af maar met bochten. Ik loop een paar stappen en mijn Zorb zet zich in beweging. Ik wil er eigenlijk wel snel van af zijn dus zet ik er goed vaart achter. Dom idee van mij. Ik ga als een sneeuwbal van de heuvel af, keihard. Al gauw blijkt dat het water mij niet op de bodem van de Zorb kan houden, ik ga te snel en ik ga centrifugeren. Over de kop en nog eens. Dan vermindert mijn snelheid, eerste bocht en daarna gaat het centrifugeren pas echt beginnen. Super, deze rit. Het zal voor de buitenwereld slecht even duren, maar voor mij is het een eeuwigheid. Wow!

Dan gaan we weer rustig verder. Papa heeft zijn verzetje gehad dus die kan weer even vooruit. In Rotorua lunchen we bij speeltuin aan het meer, lake Rotorua. Dan gaan we op weg. Korte stop onderweg met uitzicht op Lake Taupo. Dan naar de Craters of de moon, ook bij Taupo. De wandeling hier is echt een helletocht. De zon schijnt onbarmhartig en de hitte komt niet alleen van boven maar ook van onder. Overal komen rookwolken uit de grond. Niet van de kookvuurtjes van kabouters, Josien, dat zijn de (kook-)dampen van Moeder Aarde. Ik leg het nog wel eens uit. Voor Josien is het allemaal moeilijk te volgen, al die geisers, vulkanen en stinkende zwavelmodderpoelen des verderfs.

We rijden door naar Napier, meiden slapen achterin. Op de camping is een groot springkussen dus Josien en Manouk kunnen zich lekker uitleven na de autorit. Onze buren zijn ook uit Nederland. Ilse en Michel met hun dochtertje Lola zijn heel aardig en we kletsen heel wat af. We zijn naar Napier gekomen om een paar enorm grote kolonies met Jan-van-Genten te zien. Jan-van-Genten zijn die leuke, witte vogels met blauwe ogen en een goudgele kop, alsof ze een gouden badmuts op hebben. We kunnen ze op twee manieren zien, over het strand rijden met d’n trekker of met busjes over de weg. De trekkertocht is veel avontuurlijker, je rijdt door de zee, over keien en rotsen en vlak langs en steile helling, waar nog wel eens een rotsblok naar beneden valt. Ook wordt je tijdens de trekkertocht natter als het regent (niet overdekt) en moet je nog een half uur lopen om bij de vogelkolonie te komen. Het regent vanavond dus het zal wel het busje worden.

Napier, zaterdag 10 december
In de ochtend aankeutelen, een trekkertocht boeken (op aanraden van iedereen en gezien het mooie weer is het toch de trekkertrek geworden) en wandelen door Art Deco Napier. Napier is een mooi stadje met een compact centrum, gebouwen in Art Decostijl, een mooi strand, beelden, etc. In het centrum van Napier zijn veel muzikanten actief. De doedelzakkers van Napier lopen parmantig met hun rokjes aan door de stad en produceren een enorm kabaal. Dat is de Nieuw Zeelandse manier van fundraisen (ik ben er nog niet uit of je geld moest geven om de Schotten op te laten rotten of geld moest geven als aanmoediging om nog meer herrie te maken). We lopen langs een beeld van een Maori-meisje, Pahia. Volgens de legende werd zij door de stemmen van Sirenen op zee gelokt. Zij zwom te ver de zee op en veranderde in het koraalrif voor de kust van Napier. Ik lees het verhaal voor aan Josien en die is zeer geïnteresseerd. Het laat haar niet los. Ze blijft erover doorvragen dus verzin ik er een vriendje bij, die door de zeeheks in een berg veranderd wordt. Hoe meer zij doorvraagt, hoe mooier het verhaal wordt, met zee-elfjes, een prinses, een zeeheks, een prins, zeemeerminnen en zeemeerplussen. Ik ben blij als we bij een speeltuin aankomen en ik even verlost ben van alle vragen over de prinses. Op weg terug naar de camping valt Manoukje in de auto in slaap. Ik ga nog even met Josien zwemmen in een erg koud zwembad. Dan ga ik pannenkoeken bakken voor het hele gezin, die we meenemen naar Cape Kidnapper (= de kaap waar de vogels zitten).

We rijden een half uurtje naar Clifton beach, vanwaar ons voertuig ons (hopelijk) zal brengen naar de Jan-van-Genten. De tocht begint pas om half 5 in verband met het getij. Vandaag is de laatste dag dat er een avondtrip is, vanaf morgen vertrekt hij om 7 uur ’s-morgens. Het water staat nog heel hoog, op sommige plekken is het strand nog niet te zien. Er zijn wel ongeveer dertig mensen op de trailers gestapt. Het meest avontuurlijk is de achterste trailer, die zal echt gaan stuiteren tijdens de rit volgens Kean, de chauffeur/gids van vanavond. We zitten helemaal voorin en kunnen goed horen wat hij allemaal roept. We zitten naast een Nederlandse opa en oma en dat vindt Josien best. Direct adopteert zij hen als haar opa en oma, vooral met opa klikt het goed. Ze vertelt honderduit over de rots bij Cape Kidnapper, die eigenlijk een betoverde prins is. Opa snapt er niets van maar speelt goed mee. Op de heenweg staat het water erg hoog. Telkens als Kean gaat lachen (heh-heh-heh-hinniken) of gaat fluiten, dan weten we dat er problemen zijn. Dan moeten we allemaal afstappen en een stukje lopen want anders zouden we allemaal de zee in gelanceerd worden. Kean geeft uitleg over hoe de kliffen (de zandsteenmuren) en de gully’s ontstaan zijn. Joost Röder, onze bodemkundeleraar van de HAS, zou kwijlen van genot tijdens deze tocht. We rijden langs de eerste Jan-van Gentkolonie. Dit zijn vogels die niet meer op de kaap zelf passen en hier een plekje hebben gevonden. Ze zitten overal, op de smalste richeltjes, prachtig. Op de terugweg zullen we hier nog stoppen. Als we na ruim een uur bij het eindpunt aankomen gaan we heerlijk wandelen. Gewoonlijk zou Josien ons voor rotte vis hebben uigemaakt, dat wij haar dit laten ondergaan, maar vandaag loopt zij, hand in hand met opa, ver vooruit. Volgens oma houdt Josien hem jong en hij houdt haar groot. Win-winsituatie. De wandeling er heen is ook schitterend met heel mooi uitzicht. We zien een enorme kolonie Jan-van-Genten. Heel indrukwekkend. De vogels vliegen vlak boven onze hoofden. Andere Jan-van-Genten beschermen hun jonkies tegen rovers, zoals de zwartvleugelmeeuw. Het verwelkomingritueel van de partners is prachtig………. Daarbij is het uitzicht fantastisch hier. Dankzij een heerlijk zonnetje genieten we optimaal van deze tocht. Onvergetelijk.

Napier, zondag 11 december
Ook vanochtend zijn we weer zo snel als bevroren bagger. Om iets na 10 uur gaan we op weg naar Wellington. Het weer is matig, er hangen een paar buien in de lucht. We rijden een klein stukje om, via Palmerston North, op verzoek van ondergetekende om het rugbymuseum te bezoeken. Manouk is in slaap gevallen dus ga ik met Josien het museum in. Hier zijn vooral veel krantenknipsels uit de roemrijke jaren van het Kiwirugby. Van de huidige glorietijd wordt in dit museum niets vermeld. Ik vind het heel jammer dat de videoband met de Kiwi-haka kapot of uitgeleend is. Die had ik graag gezien. Rugby is hier de nationale sport, wat voetbal is in Nederland (met als verschil dat het nationale team van de Kiwi’s wel succesvol is in grote toernooien). Elke school in NZ heeft een eigen rugbyveldje, elk dorp zijn eigen rugbyclub. Nationale rugbyspelers zijn Godenzonen hier, de televisiereclames zitten vol met grote, lelijke, getatoeëerde bullebakken. Nieuw Zeeland = Rugby, maar het museum is ietwat versleten. Terwijl wij binnen zitten breekt er buiten een enorme hoosbui los.

Dan gaan we door naar Wellington. We rijden naar de meest naargeestige standplaats van onze reis. Op de parkeerplaats bij een hotel heeft men elektriciteitspunten en waterkranen aangelegd en men noemt dat een camping. Het regent de hele tijd. Tijd voor ons om het Noordereiland te verlaten.

Wellington, maandag 12 december
Reisdag. We nemen ’s-morgens de ferry naar Picton. We zien Leo, Mafaya en Annabel weer (die stonden bij ons op de camping in Bay of Islands). We keuvelen heel gezellig gedurende de gehele rit. De meiden vervelen zich niet want er is een kinderhoekje met tv en een speelhoekje op de boot. We varen met de Arahura (ouwehoera) en hebben een zeer voorspoedige tocht. Het is wel een beetje nevelig, dus van het ontstellend mooie uitzicht kunnen we slechts ten dele genieten. In Picton aangekomen rijden we direct door naar Nelson. Heerlijk. We zijn op het Zuidereiland, het nog mooiere eiland van Nieuw Zeeland. Ik ben benieuwd wat we hier allemaal gaan meemaken…..